الشای والمغاسل

عراقی ها را می شود از چای(شای) غلیظ و سیگاری که مدام بر لبشان است از بقیه زوار عرب شناخت. در نجف و بیشتر در کربلا کنار سایر مغازه ها ، مکانهای کوچکی وجود دارد که مشتریان پروپاقرصی جلویش صف کشیدند. عراقی ها در این مکانها چایی غلیظی که سرریز شده و نعلبکی راهم پر کرده نوش جان می کنند که ما ایرانی ها با اضافه کردن  چند برابر آب به آن می خوریم. استکانهای کمرباریکی که در مساجد ما از آن استفاده می شود. آنها برخلاف ما که معمولا از قند برای خوردن چایی استفاده می کنیم بیشتر از شکر خوششان می آید . نکته دیگر آن که عراقی ها وسواسی نیستند و خودشان را دربند مسائل بهداشتی نمی کنند وکار آقای چایی فروش را راحت کردند و شاید دهها نفر در یک استکان که اغلب شستشو هم نمی شود «شای» می خورند و کیف عالم می کنند والبته حسابی بهشان خوش می گذرد وبعد سیگاری روشن می کنند و ...

در خیابانها و به ویژه در اطراف حرم به تابلوهایی بر می خوری که روی آن «المغاسل» یا «المرافق الصحیه» نوشته شده است که همان «وضوخانه یا دستشویی» و« سرویس بهداشتی » ماست که در مشهد و سوریه «دوراه المیاه » گفته می شود والبته با «للنسا» و «للرجال» زنانه و مردانه بودن آن را مشخص کرده اند. به خاطر این که افراد سودجو مردم و بالاخص زوار را تیغ نزنند روی آن کلمه «مجانا» نوشته شده که کسی پول پرداخت نکند.